Eigenlijk moest hier ‘En route: De Dolomieten’ staan, maar een klapband en schade aan de camper die ervoor zorgde dat we absoluut regenweer moesten vermijden, zorgden ervoor dat we uiteindelijk in plaats van 7 dagen in de Dolomieten, 6 dagen in de Duitse Alpen belanden.
Wat dus begon als een week straight from hell (en met liters tranen en snot, want omg was mij dat verschieten en alles viel in het water – ook letterlijk – en wat een k*tjaar was mij dat nu al eens geweest, zeg!!! en nog van zulke blabla), eindigde uiteindelijk wel als week die mij de hoognodige rust en zen bezorgde.
Shout out naar Husband dus die in de eerste plaats ervoor zorgde om de camper mèt klapband veilig en wel aan de kant van de autosnelweg te krijgen (want aan 120km/uur is dat genen kak), èn ook nog eens binnen de x-aantal uren de boel gefixt kreeg, een heel andere reisbestemming uitstippelde en zijn cool behield terwijl ik als een hoopke ellende aan het janken ging op de parking van één of ander tankstation.
Dusssss, waar brachten de klapband en Husband ons dan uiteindelijk wel heen? Awel, dat wij richting de Zugspitze trokken.
Voor de niet-kenners onder ons (zoals ikzelf tot enkele weken geleden dus): die is met zijn 2962 meter de hoogste berg van Duitsland en ligt op de grens tussen Duitsland en Oostenrijk. Als je hem opwandelt, kom je de grens zelfs tegen. Kunt ge efkes het spelleke ‘ik sta in Duitsland-ik sta in Oostenrijk-nu sta ik terug in Duitsland-oh nee, terug in Oostenrijk!’ spelen.
Het allerliefst waren wij de Zugspitse helemaal opgewandeld, maar dat is een tocht van tussen de 7 en 10 uren, waar wij dus totaal niet op voorbereid/geïnformeerd waren. Ah neen, wij waren voorbereid op hikes in de Dolomieten, niet in de Duitse Alpen.
We besloten dan maar de kabelbaan naar de top te nemen, te genieten van een cappuccino met een prachtig uitzicht op de Eibsee, de volgende kabelbaan te nemen naar de iets lager gelegen gletsjer waar Chanel compleet los ging in de koele sneeuw, en van daaruit de klim terug naar de top te doen.
Ook niet voor de poes, zeg ik. Een kort tochtje in afstand, maar waar je wel een uur en half over doet. Waarom? Het tochtje is zo goed als verticaal. En niet altijd even ongevaarlijk met zijn smalle richeltjes en losliggende stenen en kiezels die ervoor zorgen dat je gemakkelijk wegglijdt.
Dat ik dus geweldig trots was op BigButt-Chanel dat zij dit weer maar eens zomaar deed. Girlpower, zegt.
Ik wou mijn bergen voor die oh zo nodige rust en zen die ik daar vind. Ik kreeg ze.
Het tochtje is zwaar, maar de vergezichten die je tussendoor cadeau krijgt zijn er van dat kaliber waar je bakkes van openvalt.
En je stil van wordt. Zelfs ik.
En waar je af en toe met plezier eens 5 minuten pauze voor neemt om gewoon stil te staan. En te genieten.
Eenmaal terug boven namen we terug de kabelbaan naar de gletsjer waar we onze lunch opaten. Een beetje over en weer gehobbel, dat wel, maar als je er al eens bent geweest of van plan bent er heen te gaan, dit is een extra tip van mij aan jou: daar is het veel rustiger dan helemaal aan de top. En de zichten zijn er even schoon 😉
Wil je dus rustig kunnen picknicken? Hobbel dan maar een extra keertje op en neer met die lift.
Na de berggeit (mèèèèh) uit te hangen, was het ook tijd voor ‘gewoon’ wandelen. De plaats waar we de camper hadden geparkeerd was niet alleen de ideale uitvalsbasis voor een uitstap naar de Zugspitze (wij spendeerden er overigens zo goed als de hele dag. Dat ge u hier dus niet verveelt), maar ook voor een wandeling naar en, als ge nog zin/tijd hebt, rond de Eibsee. Een meer omgeven door bergen en met water zo helder dat ge het haar op de tenen van uwe vent kunt zien, zelfs als die een meter onder water staan.
Geweldig romantisch en schoon dus.
Behalve dat haar op de tenen van uwe vent dan.
Wat, waar, hoe?
Waar: 47°27’58.4″N 11°00’20.8″E
Verblijf: een parking langs de kant van de weg. Wildkamperen dus. Al prefereer ik de term bivakkeren. Maw: ’s avonds toekomen, er een nachtje crashen en na het ontbijt weer verder trekken.
Deze term is bovendien ook wettelijk 😉
Prijs: € 0.0. Aja, ’t is een parking. Geen voorzieningen dus. Al krijg je er wel een schoon zicht op de bergen bij, wiegt het gerinkel van de koebellen u in slaap en kunt ge u gaan wassen in het riviertje beneden de parking.
En op wandelafstand van de Zugspitze en de Eibsee. Location, location, LOCATION!
Voor de kabelbaan betaalden wij een whopping €100-en-zoveel *slik*. Dat is voor 2 mensjes. Je mag er wel 25 keer op en af de berg mee gaan als je wilt (en de kleinere liftjes op de top nemen).
Duur, zeg je? Yep. Zal wel zijn dat da duur is. De moeite waard, vraag je? To-tal-ly.
De wandeling naar en rond de Eibsee kan je starten vanop de parking zelf. En staat netjes aangeduid.
Volg je die bordjes, wandel je doorheen een geweldig mooi bos waarna je uitkomt aan de Eibsee en de voet van de Zugspitze.
× × ×
Van de ruwe natuur trokken we naar het stadse leven.
Alez ja, ’t is te zeggen… ‘stads’. Tenzij je Oberammergau een stad vindt natuurlijk. Je vindt er alleszins alles dat je wilt vinden (als je je efkes in de bewoonde wereld wilt begeven) als je op reis bent: winkeltjes, restaurants, mensen (eikes) en de typische beschilderde huizen.
Wij hadden een chance’ke, want toen wij er waren, was het stadje zo goed als volledig leeg. Amper toeristen, en een prachtig weertje.
Meer hebben wij niet nodig om er een leutige rondkuier-dag van te maken.
Wat, waar, hoe?
Waar: Campingpark Oberammergau, Ettaler Str. 56B, 82487 Oberammergau.
Verblijf: volgens de app die we gebruikten was dit een camperparking, maar bij het aankomen merkten we dat het eigenlijk een kleinschalige camping was. Niet erg natuurlijk, want na 2 nachten wildkamperen moest er vanalles geloosd en gevuld worden. Aja, en mijn haar moest dringend gewassen worden. Dat ook.
Het is een rustige camping met heel ruim en net sanitair. Wifi werkt voor geen meter en ze zijn niet al te vriendelijk. Op het eerste zicht vonden we het een goede camping, de dag erna en na meer contact met de uitbaters niet meer.
Prijs: dat ik het eerlijk gezegd niet meer weet *whoops*. Wil je water bijtanken, elektriciteit, je hond meenemen, douchen, … dan moet je wel voor alles gaan bijbetalen. Dàt weet ik wel nog.
× × ×
Maar zelfs met weinig toeristen wilden we sowieso zo snel mogelijk terug de natuur in. Genoeg huizen gezien. Al zijn ze nog zo schoon beschilderd.
We namen de romantische route naar het Schloss Neuschwanstein, een kasteel op een berg dat de inspiratie was voor het kasteel van Doornroosje (door Walt Disney).
Ouderwetse sprookjes-lover hier, dus konden we niet anders dan er een bezoekje aan brengen nu we toch in de buurt waren.
Yep, think again…
We waren nog maar net het dorpje aan de voet van de berg binnengereden en wisten al dat we gingen omkeren.
Buslading na buslading Chinezen en toeristen werden er gedropt.
Weg zen.
× × ×
Maar dat we hem terugvonden aan de Forggensee…
Klinkt heel sjiek en al. Want ‘see‘. Ik stel mij daar dan bekan een… inderdaad, zee bij voor.
Nope, het is een stuwmeer.
Maar wat voor één. Als je, net als wij, aan de juiste kant parkeert, heb je zicht op het meer met de achterliggende bergen.
Idyllisch. To say the least.
En niet overrompeld door toeristen. Integendeel.
Je kan er in de verschillende kiosken ijsjes gaan fretten. Of van koffie gaan slurpen.
Of braadworsten binnen schrokken. Moh ei, zeg.
Je kan op de strandjes gaan liggen en u een hele dag in en rond het water amuseren.
Of ge doet zoals wij, en wandelt een stukje, komt uit aan een geweldig verlaten stukje strand waar je helemaal alleen bent en geniet van de stilte en de ruimte.
Om dan ’s avonds, als alles en iedereen uit dat water is en de strandjes leeg zijn, een kampvuur te maken op het strand.
En dan stinkend naar de rook uw nest in te kruipen.
Om de dag erna, nog voor dag en dauw (en de rest van de wereld) uit dat warm (naar kampvuur-rook ruikend) bed te komen en u te gaan wassen in het meer.
Met zicht op de bergen en de zon die opkomt.
Uw persoonlijke, levensechte badeenden krijgt ge d’er zomaar gratis en voor niets bij.
Hun kwade blikken omdat ge ze uit hun slaap hebt gewekt ook.
Maar geen enkel poepsjiek hotel dat daaraan kan tippen, zeg ik.
Zelfs niet die met warm water.
Wat al een hele tijd op dat bucket lijstje van mij stond, was paddle boarden. Of suppen. Hoe je het ook wilt noemen.
‘Op een plank staan sukkelen in de hoop dat ge niet in da sop valt’ is ook een goede benaming.
Na onze frisse ochtendduik, reden we naar de andere kant van het meer voor, inderdaad, een uurtje suppen. Klinkt kort, is het niet. Voor die eerste keer toch niet.
We kregen instructies van een surfachtige dude and off we went.
Zonder valpartijen.
Wel met een hoge dosis zen.
Daar zorgt de rustige omgeving voor, het geluid van uw peddel en het zicht op de bergen.
Tussendoor nog een frisse duik in het water met als gezelschap duizenden kleine visjes en dan terug naar Mr. Surf Dude.
Het uurtje sport/ontspanning zat er alweer op.
De zen nog niet.
Want niet alleen verhuurt Mr. Surf Dude paddle boards, je kan er ook ijsjes en drankjes kopen.
We lieten onze natte konten drogen in de zon, op ons handdoekske.
Nippend van een aperitief.
Terugblikkend op de voorbije dagen.
En voor de laatste keer genietend van het zicht.
Wat, waar, hoe?
Waar: 47°38’48.1″N 10°44’30.9″E
Verblijf: wederom… een parking. Met links en rechts van ons buren. We zijn dus niet de enigen die graag bivakkeren 😉
Geen voorzieningen dus, wel ontbijten met zicht op het water en de bergen. Kampvuurkes op het strand en wassen in het meer.
En als ge chance hebt zoals wij, zit één van uw buren op zijn gitaar te tokkelen ’s avonds.
Prijs: nada, niente.
Van op de parking wandel je naar de kiosk waar je lekkere koffie kunt drinken en ijs kunt eten. En de beroemde braadworsten dus. Waarvoor ik dus paste.
Wandel je voorbij de kiosk, kom je aan je rechterkant de parking van de kiosk tegen, wandel erover naar de onverharde weg in het verlengde van die parking en blijf volgen tot je aan een klein draaihekje komt. Blijven doorwandelen en voor je het weet sta je op je eigen privé-strandje.
En waar je hond ook mag… Want op de strandjes aan de kiosk (en de overnachtingsplaats) zijn geen honden toegelaten. Maar als je wacht tot ’s avonds, of er vroeg bij bent ’s ochtends, en je het strand dus voor jou alleen hebt, ziet er geen kat dat *haha. geen kat.* (Aan de andere kant van het meer was het blijkbaar geen probleem om honden mee te nemen op het strand.)
Suppen deden wij bij Sup Forggensee Lounge Allgäu (Wanderparkplatz/Brunnen, Seestraße/Deutenhauserweg, 87645 Schwangau), inclusief de bar en de nodige surf vibes.
Voor €15/uur huurden we een board en kon de leute beginnen.
Als het suppen u geen chill mood geeft, zal de uitbater het u gegarandeerd geven.
XO,
Anneke
- Getaway: van zaterdag 24 augustus tot en met donderdag 29 augustus.
- Van in Leuven tot de eerste echte stopplaats in Duitsland deden we in 2 etappes. Met een overnachting dus. Die deden we, zowel in het doorrijden, als in het terugkeren in Rainau in het Limes Park.
Inderdaad, op de parking (48°54’39.0″N 10°08’31.5″E) van dit Unesco Werelderfgoed 😉
Blijf niet op parking 1, maar rij even door naar parking 2, daar is het veel rustiger en stiller. En zit je meer afgeschermd 😉
We maakten nog een mooie ochtendwandeling in het park vooraleer terug naar België te rijden en volgens mij kan je hier gerust wel enkele dagen rondkuieren en vanalles doen. Het is niet alleen mooi, je kan er ook suppen, eten, cultuur opsnuiven, …
Lees verder onder de foto…
- Op Instagram vind je in mijn highlights ook nog filmpjes etc. van de trip 😉
- En hieronder de route die we volgden…
