Kerst en Nieuwjaar was dit jaar anders dan anders voor velen.
Voor ons ook (Corona-trut).
En ook weer net niet.
Voor ons is het geen uitzondering om de feestdagen ergens in afzondering te vieren. Tenminste, 1 van de 2.
Het ene jaar is dat Kerstmis, het andere jaar is dat Nieuwjaar. Alles hangt af van wanneer de koters bij ons zijn in de Kerstvakantie en wanneer ze bij de exen zijn.
Want we weten allemaal dat ge 3 pubers niet ergens in the middle of nowhere moet droppen in ne camper zonder onbeperkte toegang tot wifi, een verwarmd zwembad en het liefst nog ne persoonlijke butler of 3.
Per persoon.
Dit jaar was Nieuwjaar aan de beurt om the middle of nowhere op te zoeken.
Wij happy, de overheid ook happy. Want we reisden niet alleen binnen ons eigenste Belgenlandje, we deden het ook nog eens Corona-proof: met onze camper.
Na wekenlang gepalaver en veranderingen in de plannen die van Duitsland naar Frankrijk naar… gingen, werden het uiteindelijk de Hoge Venen (want wij zijn brave burgers).
Dat was dus nog voor de rest van het land besloot om af te zakken naar het enige gebied in België zo groot als ne postzegel waar er sneeuw valt.
Maar wij zouden wij niet zijn als we niet alle truken van de foor zouden kennen om de mensenmassa te ontwijken.
We reserveerden op voorhand al een plekje op een camping, wat met het donkere Belgische winterweer en de weinige kilometers die we in die week gingen rijden om de batterij (die ons van elektriciteit voorziet in de camper) op te laden, toch wel een beetje een must is. Eentje niet boenk in het midden van het toeristisch walhalla.
We kozen hikes waarvan we wisten/dachten dat de meesten ze niet zouden kennen/doen wegens niet bekend genoeg of te lang/te zwaar.
En we deden wat we eigenlijk altijd doen: we vertrokken nog voor dag en dauw voor een hike, wat ervoor zorgde dat wij bijna terug aan de camper waren op het moment dat de meesten nog de slaap uit hun ogen aan het wrijven waren, bezig waren aan hun ochtendpieske en nog moesten beginnen aan hun wandeling/hike.
Extra win: verse sneeuw, extra zen en sowieso het schoonste moment van de dag; de zonsopgang.
15 km hike met zicht op Burcht Reinhardstein, langs de stuwdam van Robertville
Als ge mij zou vragen om deze wandeling met 1 woord samen te vatten, ik zou het niet kunnen. Wat er vooral in me opkomt is: afzien, modderig en vanaf de buurt van Burcht Reinhardstein toch drukker dan we hadden verwacht.
Was het een mooie hike? Oh jawel. Was het niet dat ik de eerste 2 uren vol verwachting aan het uitkijken was naar dat hoogste punt van de wandeling dat we nog gingen tegenkomen en waar er pakken sneeuw ging liggen en waar ik mij (met mijnen kodak) ging kunnen uitleven dat uiteindelijk niet kwam, want… we waren dat hoogste punt klaarblijkelijk tijdens het eerste uur al gepasseerd. Doeme toch.
Soit, ik duwde mijn teleurstelling dat ik het schoonste had gemist omdat ik dacht dat dat nog moest komen weg met de troost dat ik alsnog pakken sneeuw had gezien, de Meisjes volledig los waren gegaan in die sneeuw èn ik me al gelijk al volledig had kunnen laten gaan met mijn camera.
We ploeterden uren na elkaar door modder waar we soms tot boven onze enkels in zakten, want eens het hoogste punt gepasseerd maakte de sneeuw plaats voor drek, drets en slijk. Jeej.
We kregen er wel de oh zo graag geziene vergezichten voor in de plaats.
Wild water.
En al die uren doorheen bos.
Wilt ge nog meer?
Neen.
(Of misschien toch iets minder modder de volgende keer alstenblieftdankuwel.)
Moeilijkheid:
Nie voor de poes. Er zitten enkele pittige klimmen in, waarvan ik me kan voorstellen dat ze in de lente of zomer minder zwaar zijn, maar die in de winter dubbel heavy zijn door het slipgevaar met al die modder.
Kaart hike:
Wij zijn, zoals je ziet op de kaart, op de camping gestart, maar de eigenlijke start is aan Rue du Barrage. Win je ook nog eens enkele kilometers mee 😉
x X x
15 km hike door Winterwonderland langs de skipiste van Ovifat – Waimes
Ik wou sneeuw? Ik kreeg sneeuw.
Geen witte Kerst dit jaar (of gelijk welk jaar), bekan ne sneeuwstorm op mijn doos op Oudjaar.
Terwijl de meesten zich al verschansten in hun keuken voor de voorbereidingen voor het diner ’s avonds, hobbelden wij al door een dik pak sneeuw.
Nog geen straaltje licht, muisstil buiten het gekraak van verse sneeuw en het gevoel alleen op de wereld te zijn.
Dees is het.
Hiervoor komen wij met plezier nog voor 6 uur uit ons bed tijdens onze congé om te gaan hiken.
Ik denk eerlijk waar dat het van in mijn kinderjaren is geleden dat ik nog eens zo’n pak sneeuw heb gezien. En het was dan nog niet eens in België, maar tijdens één van ons wintervakanties met La Mamma en Mr. Daddy.
Dat ik een voorliefde heb voor Scandinavië is al lang geen geheim meer, en de sneeuw en zo ver ik kon kijken (als in gelijk overal, hè) een landschap van dennen bedekt met sneeuw katapulteerden me in an instant naar Zweden.
Highlight van de week?
Dendezen was het.
For sure.
Moeilijkheid:
Zo goed als geheel vlak. Vertrek je ook van aan de camping, dan gaan de eerste kilometers wel ferm omhoog, maar daarna valt het nog vrij goed mee. Al zit je met die skipistes tussenin nog natuurlijk. Maar de spanning van de sneeuw en het uitzicht vanop die pistes doen je die klimmen rap vergeten.
De sneeuw maakte het er wel niet makkelijker op. Ik vraag me af wat er lastiger is om door te ploeteren: modder of sneeuw… hmmm…
Kaart hike:
Wederom: wij zijn op de camping gestart, maar de eigenlijke start is aan Saint-Remacle (de kerk) in Rue de l’Eglise.
x X x
12 km hike langs de watervallen van Coo – Trois-Points
Iedere hike is een goede hike voor mij. Echt, drop mij in de natuur en laat mij een paar uren door de bossen rondstampen en ik ben ’t gelukkigste mens ter wereld.
Al zijn er altijd zaken die mij helemaal over the top gelukkig kunnen maken. Bijvoorbeeld sneeuw. Of een zo ruw mogelijk landschap. Vergezichten. Water, in gelijk welke vorm (om naar te kijken that is).
En zo zijn er wel nog een paar zaken. Die niet altijd lukken natuurlijk.
Waar we wel altijd op mikken (of althans hopen) bij iedere hike is geen andere levende ziel tegenkomen. En mist.
Onze laatste hike van de week had sneeuw, vergezichten, water, geen levende ziel (buiten dan die paar duidelijk verloren gelopen enkelingen, maar die negeerden we heel professioneel) en bakken mist.
Perfecte afsluiter.
Deze wandeling bestaat eigenlijk uit 2 lussen, waarvan 1 grote en 1 kleintje, die elkaar kruisen op de parking van Coo-Adventure en dus ook aan de watervallen van Coo.
Wij deden eerst de lus links van de watervallen (op de kaart), doorheen bossen, langs velden die vol zaten met eenden en ganzen, mooie zichten op het meer en uiteindelijk ook een mooie tussenpauze aan de watervallen.
Mensen? Een paar aan de watervallen voor die snelle vakantiefoto. Top dus.
Tenzij ge mensenmassa’s tof vindt natuurlijk.
En onder het motto ‘save the best for last’ deden we dan pas de andere lus… Met als start een steile klim die maar niet leek te stoppen. Eentje die zelfs deze getrainde mensjes nogal deed huffen en puffen, maar die ons eens we boven waren het gevoel gaf dat we in de wolken waren.
Wat dus ook letterlijk zo was, want we zaten midden in mist (en sneeuw!) waardoor ge niets de botten nog kon zien. Een ander gaat zagen dat het zicht weg is daardoor, ik vind juist dat die mist een extra dimensie geeft aan uw zicht.
Want een bos is in mijn hoofd op zijn mooist onder een laagje mist.
Van zodra we iets lager gingen kregen we dan alsnog ons uitzicht.
En die blijvende rust en desolaatheid.
Als ge richting Coo trekt, laat dan deze hike zeker die ene zijn die ge gaat doen.
Zeg dat ik het gezegd heb.
Moeilijkheid:
Zowel in de eerste, als in de tweede lus zitten er stevige klimmen. Je moet er dus iets voor over hebben.
Niet gewend om te wandelen/hiken? Dan gaat ge afzien. Just saying.
Kaart hike:
De hike start eigenlijk op de parking van Coo-Adventure, waar je dus ook aan uw auto gaat passeren na de eerste lus gedaan te hebben vooraleer ge aan de tweede start.
x X x
WAT, WAAR, HOE?
Getaway: De Hoge Venen, van 28 dec. 2020 tot en met 3 jan. 2021
Waar?
Robertville
Verblijf?
Camping La Plage
Route des Bains 33
4950 ROBERTVILLE
Waarschijnlijk één van de weinige campings in de regio die nog open was IN de winterperiode in CORONA-TIJDEN. Chance’ke dus.
Een verdwaalde Nederlander in d’Ardennen, dus qua sympathie kan da al tellen.
En voor de prijs moet ge het ook nie laten, want dat het walgelijk goedkoop was om er te logeren (dat we het sanitair niet gebruikt hebben enzo zat er ook voor iets tussen natuurlijk, maar soit.)
xo,
Anneke
