Life lately

Mijn laatste schrijfsels hier dateren alweer van begin maart.
Ik herinner me nochtans vaag iets met een goed voornemen in het begin van het jaar over meer bloggen enzo.
Ge zijt vet met uw goede voornemens als ge ze niet nakomt, natuurlijk.
Niettemin ben ik wel een leuke struisvogel, zo met mijne kop in het zand en al. Professioneel vanalles aan het negeren enzo. Zoals dit sterk staaltje van persoonlijke journalistiek dat ik blog noem.
Ahum.

Ik had het gewoon veel te druk met vanalles en nog wat leuks onder de zon!
Samenwerkingen, roadtrippen, make-overs en al van dat stay-at-home-bloggers gedoe.

Neenk, jong.
Niks van dat alles.
Nu, we deden wel een paar keer van getaway met De Freddy.
For those who don’t know De Freddy: dat was onze geliefde camper die ons overal bracht waar we ons kamp wilden opslaan.
‘WAS?!’
Goed gelezen, gij daar.
Jawel, De Freddy is naar een nieuw huisje. Iets met pubers die liever met maten op trip gaan dan met hun irritante (stief-)ouders en De Freddy die dus te groot werd.
De Freddy wordt vervangen door zijn kleiner zusje (of broertje, wie weet da), de campervan. Geboortedatum, ofte leverdatum: nog steeds onbekend. Dank u, Corona.
Koters werden terug een jaartje ouder, ons gezin evolueerde verder, Husband en ik trokken met een tent richting Zweden (ik ram dat verslagje later nog door jullie strot) en ik verloor ik me meer en meer in fotografie.

But that was about it.
Want ik verloor mezelf ook meer en meer.
Waar aanvankelijk werd gedacht dat ik in een depressie/burn-out zat, werd ondertussen pijnlijk duidelijk dat het een angststoornis is waar ik mee worstel.
De paniekaanvallen in al hun mogelijke vormen (neen, een paniekaanval is niet enkel hyper in een papieren zakske staan ademen – doe je trouwens sowieso beter niet), het volledige afsluiten van alles en iedereen, een geest en hersenen die 90% van de tijd tot moes werden herleid (laat staan dat ik een blogske kon neertypen) en nog van zulke toffe dingen lieten het duidelijk weten. ’t Zit niet goed.
Teveel gebeurd toen.
Teveel nu.

Er waren dagen dat ik mijn bed amper uit durfde en me oprecht afvroeg waarom ik het überhaupt zou doen (koters. Altijd koters. Dat en hun inability om te ontbijten zonder het kot af te branden).
En dagen dat ik moest kiezen tussen ofwel de was doen ofwel mijn gezin voorzien van een home cooked meal.
Dagen, weken, … dat ik het huis niet uitkwam. Of toch niet op mijn eentje.
En een lijf dat heel duidelijk liet merken dat het gezellig ging meedoen met mijn geest. Incoming: migraine-party’s, slapeloze nachten, …
Ge merkt, de energie borrelde doorheen mijn lijf.
Gooi er nog wat HSP bovenop and I am quite the life of the party.

But I did it.
Somehow.
Of beter gezegd: ik ben het aan het doen.
Nog steeds.
Baby steps.

Stilletjes aan vind ik mezelf terug.
En mijn stem.
De voorbije maanden was van ‘mijn best doen is goed genoeg’. En elke dag ziet die Best (met hoofdletter ‘B’, jawel) er anders uit.
De ene dag lukte het om boodschappen te doen en niet midden in de Colruyt een paniekaanval te krijgen, de andere dag is mijn Best gewoon zorgen dat ik gedoucht raak vooraleer mijn kleren vanzelf naar de wasmand kruipen. Maar het is mijn Best.

Er komt inzicht. In wat, waarom en hoe.
In het aanpakken. Of net niet.
In mildheid. In de eerste plaats voor mezelf. Maar ook voor anderen.
Middeltjes en trucjes om dat wat mij herleidt tot een hoopje angstige ellende tegen te gaan, te voorkomen.
Leren omgaan met een angststoornis en HSP.
Inzicht in mezelf.

Herkenning en erkenning.
Aanvaarding.
En andersom denken. Want misschien is het niet ‘ik die niet thuishoort in de maatschappij’, maar is het de maatschappij die op een verkeerde manier omgaat met mensen zoals ik.

Vorige week volgde ik een eerste les pilates mee. Zonder vertrouwde compagnie. Zonder mijn safe person; Le Husband.
Een uur afzien op een mat. In een zaaltje met nog anderen rond mij. Dat is voer voor een paniekaanval.
Twee jaar geleden draaide ik er mijn hand niet voor om en ging ik na de pilates les nog 20 km lopen.
Nu moest ik er een dag van bekomen.
But I did it.
Na maandenlang afhankelijk te zijn van anderen om de deur uit te komen.
I did it.

Vanavond start de fotografieles terug. Deze reeks niet meer volledig online.
En er staan de komende weken ook wat social events op de kalender. Het leven begint post-Corona terug op gang te komen en daar tussenin moet ik mijn weg vinden.
Al ga ik waarschijnlijk gaandeweg duust keer voluit op mijn doos gaan. Herleid tot een hoopje angstige ellende.
Maar ik zal hem vinden.
Met baby steps.

Maar het zijn steps.

Oplettende lezers hebben ondertussen ook gezien dat de hele blog er anders uitziet. Goed opgemerkt, gij daar.
Het is een combinatie van ‘ik kon bijna niet anders want de helft van de site was verdwenen nadat ik van domeinnaam ben veranderd’ en ‘mrscurly.be was gewoon niet meer wie ik ben’.
Andere look.
Andere naam.
Gewoon ‘Anneke’. En ik smijt er nog efkes mijn achternaam achter ook. Kwestie dat de wereld klaar en duidelijk weet over welke Anneke het gaat.
Punt, andere lijn.
Moving on.
Waar ik ooit over de fun stuff en not so fun stuff van ons nieuw samengesteld gezin met jonge kindertjes schreef, zitten we nu met 3 pubers in ons kot die het niet zo fijn vinden dat hun leven wordt beschreven in mijnen online living. Al kunt ge u ook afvragen wat er überhaupt over kan geschreven worden, pubers liggen zo goed als de hele dag op hun bed geen hol uit te voeren.
Maar dat ik dat respecteer, hun privacy.
En het feit dat ze geen hol willen uitvoeren.

We zijn geëvolueerd. Ons gezin. Gaandeweg zijn we een nieuwe fase van ons leven ingewandeld, dat vroeg wat aanpassing en een flinke portie aanvaarding (vooral van de oudjes hier dan), maar tegelijkertijd is het ook iets moois. Want die kleine koters worden grote koters en al hangen ze met hun puberale streken soms onze strot uit, de momenten dat ze voor rede vatbaar zijn en je er de meest geweldige gesprekken mee kunt voeren zijn goud waard en wilt ge bewaren in een potteke op de kast.
Plus dat ge ze nu al eens efkes alleen kunt thuis laten omdat moeder en vader bij zonsopgang willen hiken is ook een bonus natuurlijk (ons equivalent van jullie avondje stappen en doorzakken).

‘Oei, dan gaat ge nu enkel nog over de not so fun stuff schrijven met al uw issues?!’
No worries. Schrijf ik open over mijn angststoornis en HSP? Duidelijk. Getuige dit stuk.
Ga ik daar nog over schrijven? Ik weet dat niet. Kan zijn van wel, iets met taboes doorbreken en dat ik het strontzat ben dat de maatschappij vindt dat we allemaal dezelfde valse schone schijn moeten ophouden terwijl de helft van ons vanbinnen kapot gaat en het al godverdomme een kleinbeetjezouhelpenmoestenwegewooneerlijkzijnenbegripopbrengenen… *rant over*
En iets met heel hard willen laten weten aan anderen die ermee worstelen dat ze niet alleen zijn. Want verdomme zeg, er is niks zo pijnlijk als de eenzaamheid die ge voelt als ge denkt dat gij de enige zijt die het heeft.
Want ge zijt niet alleen.

Maar kan evengoed zijn dat ik er amper over schrijf.
Terug: wie weet da, jong.
Besides, vroeger noemde ik mezelf ‘prettig gestoord’.
Nu gewoon ‘gestoord’.
Misschien wordt het toch nog fun.
Ha!

Maar kijk, bij ’travel & hike’ zal ik dus bij tijd en stond iets posten over onze tripjes en/of hikes, ‘shoot’ kan je een beetje zien als mijn mini-portfolio en ‘love’ staat voor alles dat me bezighoudt.
Het leven in het algemeen.

Dat ik pak zoals het komt. Voorzichtig.
Met baby steps…

En mee u, hoe is ’t mee u?

xo,

Anneke

Follow my blog with Bloglovin